कन्यादानाची कथा -आज सोनालीचं लग्न होतं, घरात आनंदाचं वातावरण होतं. घर भरभरून फुलांनी सजवलं होतं. सोनाली तर एखाद्या परीसारखी दिसत होती. तिचं सौंदर्य, तिचा चेहरा, आणि तिचा मोहक हसरा चेहरा तिच्या सौंदर्याला अजून खुलवत होता. ती खूप खुश होती. तिचा होणारा नवरा अभि तिच्याकडे प्रेमाने पाहत होता. काही दिवसांपूर्वीच अभि तिला पहायला आलं होतं आणि बघता क्षणीच त्याने लग्नासाठी होकार दिला होता. ती दोघं खूप सुंदर जोडी होती.सोनालीचे वडील शंकरराव, थोडं अंतरावर उभे होते. त्यांचं मन भरून आलं होतं. सोनालीचा चेहरा पाहताना ते भूतकाळात हरवले होते. सोनालीचा चेहरा तिच्या आईसारखा होता. साधी, सरळ आणि प्रेमळ. शंकररावांच्या मनात त्या दिवसाची आठवण ताजी झाली, जेव्हा त्यांची पत्नी, सोनालीची आई, प्रसूती दरम्यान मृत्यूला गाल लावून गेली होती.सोनालीच्या आईच्या मृत्यूने शंकरराव चांगलेच कोलमडले होते, पण त्यावेळी सोनालीच्या चेहऱ्यावर आईला शोधणारी दृष्टी होती. शंकररावांनी तिला कधीच असं एकटा पडायला दिलं नाही. त्यांचा प्रत्येक कण मुलीच्या भल्यासाठी समर्पित होता.सोनालीला तिच्या बाबांच्या अश्रूंना पाहताना, तिच्या हृदयात एक वेगळीच भावना जागृत झाली. तिला ही समजलं की तिच्या बाबांनी कधीच आपला दर्द मुलीला दिसू दिला नाही. त्यांच्या चेहऱ्यावरचे तणाव, त्यांचे जखमी होणारे हृदय, आणि त्यांना मुलीच्या प्रगतीसाठी केलेला त्याग, हे सर्व शंकररावांच्या निरंतर प्रेमाचे प्रतीक होतं.कथेत जस जस ही नळी उलगडते, सोनालीच्या मनात एक चिंता वाढते, “माझे बाबा हे माझ्या आयुष्यात जे काही सर्वोत्तम केले, ते पाहून त्यांना आनंद मिळाला का?” आणि मग तिला एका दिवशी समजते की तिचे वडील एक तेवढेच धाडसी आणि प्रेमळ आहेत. त्यांचा जीवनभराचा धडपड आणि त्याग हीच सोनालीच्या आयुष्याची खरी शिकवण आहे.शंकररावांच्या हृदयविकाराच्या संकटामुळे सोनालीला ते कठीण दिवस समजले. बाबांच्या मृत्युची बातमी ऐकताना सोनालीच्या शरीरातून थंडगार शहारे गेले. परंतु, त्याच्या जाण्यापूर्वी शंकररावांनी एक चिठ्ठी लिहून सोडली होती, जी सोनालीच्या हाती लागली.”प्रिय सोनाली,तू माझं सर्वस्व आहेस. मी जितक्या मेहनतीने तुला सांभाळलं, तितक्याच ताकदीने तुही मी सांगितलेल्या मार्गावर चालशील. मला माहीत आहे, तू माझ्या प्रत्येक गोष्टीचं समजून घेतलंस, आणि तू जे काही करूशकशील ते तुला स्वत:साठी नवे उन्नतीचं साधन बनेल. माझा मृत्यू फक्त एक शारीरिक जाण्याची प्रक्रिया होती. तुझ्या जीवनात, तुझ्या पतीसोबत, तू जो आनंद शोधशील, तोच माझ्या आत्म्यास आनंद देईल. तू सदैव सुखी राहा.”सोनालीच्या डोळ्यात अश्रू भरले होते, तिच्या बाबांचा त्याग, त्यांचं प्रेम आणि त्यांच्या कडून मिळालेलं आशीर्वाद हे सर्व गोष्टी तिच्या आयुष्याचा आधार बनतील.अभि तिला दिलासा देऊन म्हणाला, “मी तुझा डोळ्यात अश्रू पाहू शकत नाही. तुझा प्रत्येक आशीर्वाद, तुझ्या बाबांचा आशीर्वाद आणि तुमचं प्रेम माझ्या पाठीशी आहे.”माझ्या बाबांचं योग्य संस्कार, त्यांचा कधीही न संपणारा प्रेमाचा प्रवास आणि सोनालीचं पतीशी असलेलं प्रेम यामुळे जीवनभर आनंदाचा मार्ग सुकर होईल.