“पहाटेचा गारवा”
ही कथा आहे तन्वी आणि आर्यन यांची, दोन तरुण मनांची ज्यांनी आयुष्याचा गोडवा सर्दीच्या थंडगार पहाटेच्या स्पर्शात सापडला.
एक थंडगार पहाट… आकाशात हलकेसे गुलाबीसर रंग, जमिनीवर पांढरट धुकं आणि थंड वाऱ्याच्या झुळुकीने झाडं हलत होती. तन्वी नेहमीप्रमाणे पार्कमध्ये फिरायला आली होती. तिच्या हातात गरम चहाचा कप आणि गळ्यात मफलर… तिच्या चेहऱ्यावर तीच नेहमीची शांत पण मोहक हसरी झलक.
आर्यन तेव्हा नुकताच जॉगिंग संपवून शांत बसलेला होता. अचानक तन्वीच्या हसण्याकडे त्याचं लक्ष गेलं. त्या हसण्यात एक जादू होती. थंडीने थोडेसे गुलाबी झालेले तिचे गाल आर्यनला अनोख्या भावनेने भारावून गेले.
नकळत ओढ
त्या दिवसानंतर रोज सकाळी आर्यन तिच्या येण्याची वाट बघायचा. दोघांची नजरा नजर होई, पण दोघंही काही बोलत नव्हते. जणू काही न बोलताच त्यांचं संवाद होत होता. एक दिवस, आर्यनने हिम्मत करून विचारलं,
“तुम्ही रोज इथे फिरायला येता का?”
तन्वी हलकंसं हसली, “हो, सवय झालीय आता.”
त्या एका संवादाने त्यांचं अंतर मिटलं. दोघं हळूहळू एकत्र फिरायला लागले.
सर्दीतले गप्पांचे क्षण
थंडी वाढत चालली होती. पहाटेचा गारवा कापरे आणत होता, पण त्यांच्या गप्पांनी वातावरण गरम होत होतं.
“तुला थंडी आवडते का?” आर्यनने विचारलं.
तन्वीने हसून उत्तर दिलं, “थंडीमधला हा शांतपणा खूप आवडतो. असं वाटतं की सगळं काही नव्याने सुरु होतंय.”
“माझ्यासाठीही काहीतरी नव्याने सुरु होतंय,” आर्यनने लाजत सांगितलं.
त्यांच्या डोळ्यांनी एकमेकांशी खूप काही बोलून टाकलं.
पहिलं प्रेमाचं उमलणं
एका दिवसाआधी खूप थंडी पडली होती. तन्वीने गरम स्वेटर घातलेला, पण तरीही थोडी थंडी वाजत होती. आर्यनने तिच्या हातात एक गरम चहाचा कप ठेवला.
“थंडीने आज फारच त्रास दिला वाटतं?” आर्यनने हसत विचारलं.
तन्वी हसली, “थंडीचा त्रास कमी होत नाही, पण काही माणसांची साथ असली की सगळं सोपं वाटतं.”
आर्यन तिच्या जवळ आला आणि हलक्या आवाजात म्हणाला, “मी नेहमी तुझ्यासोबत असेन.”
सर्दीची उबदार आठवण
त्या दिवशी सूर्योदय झाला, पण त्या दोघांच्या प्रेमाची पहाट अजूनही नव्याने उगवत होती. थंडगार गारव्याने त्यांचं प्रेम अधिकच गहिरे झालं होतं.
त्यांना सर्दीतलं काहीही भयानक वाटत नव्हतं. कारण त्यांची मनं एकमेकांच्या उबदार प्रेमाने भरून गेली होती.
थंडीची ती पहाट आता फक्त गारवा नाही, तर आयुष्यभरासाठी उबदार गोड आठवण बनली होती.